Patron

Słów kila o patronie liceum …

Krzysztof Kamil Baczyński, jako człowiek, był nieśmiały i zamknięty w sobie, jako poeta- skromny, wyciszony, nie zabiegał o rozgłos. Mimo wszystko przypisywano mu miano poety-żołnierza, który w sytuacji zagrożenia kraju, zastąpił pióro karabinem i zginął w obronie ojczyzny.

Urodził się w Warszawie 22 stycznia 1921 roku  jako jedyny syn Stefanii i Stanisława. Ojciec był krytykiem literackim. Matka, również uzdolniona literacko, czuwała nad talentem syna. Długo nie mógł „wyrwać się” spod gorliwej opieki matki, zwłaszcza po separacji rodziców. Krzysztof był wychowankiem jednej z najlepszych szkół warszawskich – Gimnazjum im. Stefana Batorego. Należał do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy. Maturę zdał w czerwcu 1939, na kilka tygodni przed wybuchem wojny. Jesienią miał rozpocząć studia. Marzył o karierze ilustratora-grafika. Chciał studiować w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Plany te zburzyła wojna.

Jednak Krzysztof chciał kształcić się, rozpoczął więc studia polonistyczne na tajnym uniwersytecie. W czasie wykładów zaskakiwał wnikliwymi uwagami z zakresu poetyki. Swoją pracę magisterską poświęcił Juliuszowi Słowackiemu. Aktywnie uczestniczył w życiu intelektualnym stolicy. Brał udział w wieczorach autorskich, dyskusjach, seminariach. Powoli zdobywał uznanie otoczenia. Wielki udział w tym miała jego ukochana żona – Barbara Drapczyńska. Od 1940 publikował konspiracyjne tomiki wierszy (m.in. pod pseudonimem Jana Bugaja), a także anonimowo w podziemnych antologiach i czasopismach („Dzień Warszawski”, „Miesięcznik Literacki”).

Nie pozostał jednak tylko poetą. Przystąpił do zbrojnego podziemia, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy. Od 1943 był sekcyjnym w 2 plutonie „Alek” 2 kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”, od lipca 1943- zastępcą dowódcy 3 plutonu 3 kompanii batalionu „Parasol”. Poległ 4 sierpnia 1944 roku, na stanowisku bojowym w Pałacu Blanka, w czasie powstania warszawskiego.

Twórczość Baczyńskiego charakteryzuje się dużą dynamiką zmian – ewolucją postawy wobec rzeczywistości, która pociągała za sobą zmianę w repertuarze środków artystycznych. W przeciwieństwie do twórców, którzy go inspirowali, był poetą Apokalipsy spełnionej. Cechą jego poezji jest katastrofizm generacyjny – Baczyński ukazuje bowiem tragizm pokolenia wychowanego w pokoju, a skazanego przez historię na zagładę, nauczonego zabijać. Poeta szukał odpowiedzi na pytanie o sens historii i miejsce człowieka w świecie.

BIBLIOGRAFIA

Wiesław Budzyński, Miłość i śmierć Krzysztofa Kamila, Warszawa 2014.

Zbigniew Wasilewski, Legenda Baczyńskiego, Warszawa 1996.